Κι ένα τραγούδι

Ξέρω, είπαμε από την αρχή ότι αυτό το ιστολόγιο είναι αφιερωμένο στα παραμύθια. Παραμύθια κάθε λογής. Θα ήθελα να μου επιτρέψετε όμως απόψε που 'ναι κι η γιορτή μου να αναφερθώ σε ένα τραγούδι. Ένα πολύ αγαπημένο μου τραγούδι, που μου τό 'λεγε η γιαγιά Ευανθία (το Βανθάκι). Θυμάμαι και τον πατέρα μου να το σιγοτραγουδάει κάποιες φορές. Θα μου πείτε τώρα -και με το δίκιο σας- τί δουλειά έχει ένα τραγούδι ανάμεσα στα παραμύθια; Έλα μου όμως που αυτό το τραγούδι είναι και παραμύθι! Και το πιο περίεργο (περίεργο για μένα δηλαδή) είναι πώς όποιον έχω ρωτήσει κανείς δεν δεν το ήξερε. Χρονολογικά θα το τοποθετούσα στις αρχές του περασμένου αιώνα ή ίσως και τέλη του 19ου αν σκεφτώ πως το Βανθάκι το άκουσε και τό 'μαθε από κάποιον μεγαλύτερο. Έχει περίεργο ρυθμό και η μελωδία του αλλάζει από στίχο σε στίχο. Κι οι στίχοι οι ίδιοι δεν μοιάζουν σε μέτρο και σε βήμα. Εύχομαι να μπορούσα να σας δώσω μια ηχητική έκδοσή του όμως δεν υπάρχει καμία -και οι δικές μου τραγουδιστικές ικανότητες είναι ανύπαρκτες... Οπότε, θα αρκεστώ να παραθέσω τους στίχους και αν κάποιος σας γνωρίζει κάτι ας αφήσει ένα σχόλιο.

Της Άνοιξης λουλούδι
για πες μας το τραγούδι
του στοιχειωμένου πύργου και του βασιλιά.


Τον παλιό καιρό, 
πέρα στο κάστρο του νησιού το γκρεμισμένο
έστησε χορό 
το αρχοντόπουλο στον κόσμο ξακουσμένο.


Πήγαν έμορφες κυράδες
εκείνης της γενιάς της μακρινής.
Πήγαν ακόμα και δυο αδελφάδες
που δεν τις εγνώριζε κανείς.


Δεν ήσαν ντυμένες ούτε στολισμένες
με χρυσάφια και ατίμητα φλουριά,
μα είχαν κάτι μάτια που έκαμαν κομμάτια
και την πιο μαρμάρινη καρδιά.


Έμορφα κι οι δυο χορεύουν
κι απ' τον ρήγα μπρος περνούν.
Στέκουνται και τον μαγεύουν,
μύριους πόθους του γεννούν.


Μα ήσαν νεράιδες
κι όποιος τις πρωτοφιλήσει
και φιλί τους πάρει μαγικό
πριν ακόμη να ξημερώσει
θα τον βρούνε ξωτικό.


Πέρασαν οι ώρες,
έφυγαν οι κόρες,
πάψαν τα λαούτα, τα βιολιά
και μες το παλάτι
της Αυγής το μάτι
βρίσκει ξωτικό τον βασιλιά.


Τώρα με φωνή θλιμμένη
κουκουβάγια τον θρηνεί
και το κάστρο γκρεμισμένο
κλαίει κι αυτό δίχως φωνή...