Αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα στη συντροφιά μας!

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κορίτσι που του άρεσε ν' ακούει παραμύθια. Και συγκεκριμένα τα παραμύθια που έλεγε η γιαγιά Ευανθία (το Βανθάκι, όπως την έλεγαν όλοι). Θρακιώτισσα βέρα η γιαγιά και με ζωή σαν παραμύθι η ίδια, ήξερε να λέει παραμύθια. Παραμύθια που δεν ήταν γραμμένα πουθενά. Παραμύθια που είχε ακούσει από την δική της γιαγιά κι εκείνη από την δική της και που αν προσπαθήσουμε ν'ακολουθήσουμε την κλωστή πίσω στον χρόνο θα χαθούμε. Παραμύθια που έλεγαν στον μύλο όταν πήγαιναν για άλεσμα. Παραμύθια που έλεγαν το βράδυ γύρω από το μαγκάλι. Παραμύθια χειμωνιάτικα και παραμύθια καλοκαιρινά. Παραμύθια που λέγαν στο μπόρλιασμα των καπνών. Παραμύθια αστεία και παραμύθια σοβαρά. Παραμύθια με παραμύθια μέσα τους. Παραμύθια όχι μόνο για παιδιά αλλά και για μεγάλους. Με νεράιδες και ξωθιές... με περίεργους καλογέρους... με κυνηγούς, αράπηδες, κοκόρια που καταπίνουν ποταμούς και γεννάν λίρες... με χαμένους θησαυρούς, καραβοκύρηδες, άσπρα και μαύρα πρόβατα που πετάν μέσα σ'ένα άπατο πηγάδι... με 40 βαρέλια κρασί και 40 βόδια κρέας και κρε και κρα και τσικαίμια...

Το Βανθάκι στη μέση με τις 2 από τις
μεγαλύτερες αδερφές της.

Το κορίτσι άκουγε τα παραμύθια. Όχι μόνο τον χειμώνα, κοντά στη σόμπα με κάστανα ζεστά και φλούδες πορτοκάλι. Κάθε εποχή και κάθε στιγμή που τα ζητούσε. "Πες μου ένα παραμύθι, γιαγιά!" Και η γιαγιά ξεκινούσε για βασιλοπούλες και νεράιδες κι από ξένες χώρες βασιλιάδες κι αρχοντόπουλα πάνω στ' άτι... "Και μετά γιαγιά; Και μετά...;"

Και μετά το κορίτσι μεγάλωσε. Αλλά τα παραμύθια ήταν μέρος του πια. Είχαν γίνει ένα με το πετσί του. Τα είχε στο αίμα του. Πάντα κάποιο ήταν κατάλληλο για κάθε στιγμή και για κάθε  περίσταση και πάντα ζητούσε -και συχνά έβρισκε- αφορμή για πει κάποιο με τη σειρά της. Και όλοι έλεγαν πως είχε πάρει το ταλέντο από το Βανθάκι. Και πάντα σκεφτόταν να βάλει κάτω τον (ευμεγέθη) πισινό της και να (κατα)γράψει όλα αυτά τα υπέροχα, μοναδικά, παραδοσιακά παραμύθια -ή τουλάχιστον όσα από αυτά θυμόταν. Και η μέρα αυτή ήρθε και ήταν η σημερινή. Ή μάλλον η νύχτα.

Κι ενώ η μπιζελόσουπα βράζει και κοχλάζει για μου θυμίσει το βιαστικό Κουκί-Ρεβίθι, να σας συστηθώ: είμαι το Κορίτσι με τα Παραμύθια. Και λέω να ξεκινήσω με εκείνο παλιό παραμύθι του Γιάννη, του γιού του ψαρά που έγινε βασιλιάς...